Hugo Naessens - Blog. Men reilt, men zeilt...

ENM, je zal het maar hebben

7/22/2015

WAARSCHUWING. Dit stuk is onzin

Ik wil heel graag aandacht vragen voor ENM, een erg nare aandoening. Sinds een klein jaar heb ik het ook, dus ik weet wat het is. De medische term is Extra Nasale Mucificatie, in het Nederlands wordt het Buitenneuzelijke Versnotting genoemd en het komt erop neer dat je overal onderhuids snot ontwikkelt dat eigenlijk in je neus thuishoort. Het is het onsmakelijke zusje van dik worden, want dik worden daar is eigenlijk niks mis mee, biebsjes zijn ook dik en dat is juist ontzettend smakelijk.

Maar als je ENM hebt verander je heel langzaam in een condoom halfvol lobbige oude joghurt, een wit lillend condoom met inhoud, ik zeg het maar net hoe ’t is. En dat valt in dit geval niet op te leuken met ribbeltjes, nopjes, aardbeienaroma of glow-in-the-dark. Het enige wat helpt is ingrijpen.

Dus nu heb ik mij opgegeven voor een trainingsprogramma met een personal trainer en een diëtist en dat is nog dezelfde jongeman ook en ik mag tot December helemaal NIKS. En ik vind het fantastisch.

Een goede vriendin van mij vroeg: “Is dat nou niet een beetje overdreven, zou je er niet liever gewoon aan proberen te wennen dat je oud wordt?” Het is echt een goede vriendin, dus dat mag ze best zeggen. Maar nadat ik haar twee keer keihard met haar voorhoofd op de granieten vensterbank had gesmakt vond ze het toch een heel goed plan, ik kan ontzettend goed discussieren.

Dus nu sta ik 3 keer per dag voor mezelf die paar dingen te koken die ik wel mag en als ik dat op heb heb ik nog steeds honger maar ik fleur er enorm van op. En ik moet hele idiote kunstjes doen op de sportschool, soms moet ik wel drie keer naar het betreffende Youtube-filmpje kijken, zó raar zijn ze en ook dat vind ik leuk. En ik ben al een béétje snot kwijt.

Daarom wil ik iedereen vragen dit bericht te delen als solidariteitsbetuiging voor mensen met ENM. Ik denk dat ik wel weet welke van mijn vrienden dit zullen doen. Geen hond namelijk, daarom durf ik het ook te vragen.

Kukokkeluuk

11/14/2014

Ik heb kramp” zei ze. We zaten naar de val van de muur te kijken, allebei met onze diepste emoties binnen direct handbereik. Het was ook niet niks, de wereld was voor onze ogen aan het veranderen en Hannah was ont-zet-tend zwanger. Op haar buik stond een kop koffie met aan weerskanten een kat. Zo zwanger was ze en er had best nog een kat bij op gekund maar die lag bij mij op schoot. “Getver, wat vervelend, ik heb echt kramp”… Intussen reden de Trabantjes aandoenlijk toeterend de goede kant uit.
Die kramp ging zo nog een paar dagen door, de muur ging onomkeerbaar plat en vandaag 25 jaar geleden zei ze tegen de vroedvrouw: “Geef maar aan hem”, en toen had ik een kind.
En wat voor één, de Rolls Royce onder de kinderen. Een kind dat in de box zat te lachen naar de wereld in het algemeen en dat later altijd een warm handje naar me uitstak als ik langsliep. Een kind dat ik het liefst meenam als ik iets engs moest omdat ik me zo fijn aan ‘m kon vast houden. Om wie we ons jarenlang kapot hebben gelachen vanwege zijn verwoestende uitwerking op de Nederlandse taal. Een haan zegt in ons gezin nog steeds kukokkeluuk en Epke Zonderland doet kissevierers aan de rekstok.
En ik heb al 25 jaar zó’n mooi leven, dat wilt U niet weten….

Jarig Zoontje

10/7/2014

Vandaag had Juf Wietske een goede dag. Een prachtige asbak gekleid met de arbeidstherapeute en na de koffie liedjes gezongen bij de piano. Meneer Stronks speelde mondharmonica. Op de nagelborstel, zó leuk…
Gisteren leek het wat minder allemaal, toen zei er één of andere naarling “Theo en Sjors” tegen haar, terwijl ze allemaal best weten dat je dat niet moet doen. Er zat dus maar één ding op; ze drukte haar sigaret uit op de binnenkant van haar pols, rolde zich in het vloerkleed en ging voor de rest van de dag in de paraplubak staan.
Theo is mijn zoon en hij wordt vandaag 23. Sjors is niet mijn zoon maar vroeger met etenstijd vaak wel.
Samen trokken ze door Wijchen, een breed spoor van huilende juffen en suïcidale overblijfmoeders achterlatend. De gieren cirkelden constant boven de Buizerdschool.
Ik ben op weinig mensen zo trots als op Theo, alleen op z’n broer eigenlijk, maar die is niet jarig vandaag. Hij staat op mijn arm getatoeëerd en ik op zijn rug.
Dapper (blauw haar op z’n vijfde), ongelofelijk grappig, eigenzinnig en niet klein te krijgen. Met hetzelfde intens valse gevoel voor humor als z’n vader. Juf Wietske heeft het aan zichzelf te danken, ze vroeg erom.

Arme Etsaert

9/29/2014

Ik heb daarnet een wildvreemde meneer bemoedigend op de schouder geklopt. Dat is een beetje raar maar Jezus deed zulke dingen ook, meestal bij dooie mensen die dan weer gingen leven, dus ik dacht: vooruit, dacht ik, kwaad kan het nooit.
De Jumbo had iets niet en dus moest ik naar de Albert Heijn. Voor mij is dat een soort uitje, want waar ze bij de Jumbo allemaal 'sNel heten en 'sToon, heet bij de Albert Heijn iedereen Windelien en Vinck-Jan.
Een soort reservaat, PC Hooft meets Burger's Zoo.
Ze waren een varken aan het slijpen, dat hoorde je meteen bij binnenkomst. Verder hoorde je helemaal niks meer, iedereen had het allang opgegeven om iets te zeggen en de mensen winkelden in beklemd stilzwijgen voor zich heen.
Het was evenwel geen varken, Sterrelotteke was boos, er had iemand "Nee" tegen haar gezegd. Haar moeder was al weggelopen, op zoek naar een nieuw kind neem ik aan, maar het meiske had haar vader in een hoek bij de tapenade gedreven dus die kon geen kant op. Er kwam een beetje bloed uit zijn oor en hij keek heel zielig.
Wat ik toen voelde was een golf van intense dankbaarheid, dat mijn kinderen inmiddels bijna 23 en bijna 25 zijn en dat ze bovendien gewoon Snuuf en Pieth heten.Toen heb ik op die man z'n schouder geklopt en gezegd: "Kop op Etsaert, over 20 jaar lach je erom". En hij liet het niet merken maar ik weet zeker dat hij daar ontzettend van opvrolijkte.

Flis

7/17/2014

Soms is het gewoon tijd voor iets, als heer voel ik dat heel fijn aan. Eerst heb ik vandaag op een terras het leven doorgenomen met Annette. We zijn nog niet klaar, maar het hoeft niet in één keer en de grote lijnen hebben we uitgezet. Toen thuis een wasje in de tuin gehangen en die hele tuin ruikt nu reuze pruikig naar Love and Harmony.
En toen was het tijd. Het was heerlijk weer, de zon scheen, Puh lag in haar lievelingshinderlaag en mijn boek was stomvervelend. Dus mocht nu eindelijk de flis open die ik van Els en Romano voor mijn verjaardag had gekregen. Sancerre uit de ijskast, met mijn nieuwe kurketrekker die ik óók al voor m'n verjaardag had gekregen en waar ik eerst 20 minuten voor moet mediteren voor ik weet hoe of dat hij ook alweer moet. En ineens is m'n boek leuk. En sommige vogels gaan prachtig zingen als ze plop horen, wat heb ik toch een heerlijk leven.erken.

Vetzucht

5/4/2014

Normale mensen ontbijten natuurlijk op zondagmorgen met croissantjes, glaasjes sinaasappelsap, vijgenjam, de eerste teringdure en smaakloos drassige aardbeien, een cornflake of drie, kortom: liflafjes en petit-rien'tjes.
Zo niet ik.
Bij het betreden van de keuken werd ik omvangen van een wonderlijk licht en er was een luide stem die zei: "Neem dan Uw mixer en bereid Vette Spijzen. Uw lever zult gij tuchtigen en Uw bloed zal druipen als zwijnsreuzel." Dus tsja, wat doe je dan? Drie spekpannekoeken, ik kon niet anders, het moest. De andere drie zijn voor straks.
En dan nu nog meer koffie, lenzen in en een nieuwe aflevering van Da Vinci's Demons met hopelijk veel dooien. En ik doe straks pas kleren aan, die joggingsbroek kan best nog even.

Ronton

3/3/2014

Ik heb twee keer in mijn leven prachtig gedroomd. Dat ik er van zuchten moest, zó prachtig. De eerste keer is zeker veertig jaar geleden en het was iets met zeven tovervogels.
De tweede keer was afgelopen nacht. Ik reed over een ronton in een klein plaatsje in Frankrijk. En toen reed daar zomaar iemand vanuit een zijstraat keihard tegen mijn Twingootje aan, terwijl je in Frankrijk op de ronton voorrang hebt. Welwaar.
En nou heb ik in mijn jonge jaren best veel Frans gesproken, want in de tijd dat wij in Antwerpen woonden was dat nog zo’n beetje half Franstalig. Maar dat ik zó goed Frans kon wist ik toch echt niet.
De andere auto werd namelijk bestuurd door een Franse juffrouw en die stapte uit om tegen me te komen schreeuwen. En wie schetst ons beider verbazing toen ik zomaar ineens vloeiend nog veel harder terugschreeuwde? En ik wist alles! Ik wist wat “koeiekut” was in het Frans en “haaientanden” wist ik ook. Binnen twee zinnen moest ze al huilen en toen stapte haar draak van een moeder uit. En het heerlijkste van de hele droom was: Die moeder die moest ook huilen want daar heb ik ook tegen geschreeuwd. Een psychiater zou vast zeggen dat ik in een boze periode zit, maar ik ben eigenlijk best gelukkig. Nu helemaal.

Omval-oor

2/26/2014

Er is zojuist een mevrouw aan de dood ontsnapt. Op een haar na en ze had er heel geen erg in. Ze kwam mij tegemoet toen ik met een plastic tasje vol lege bierflesjes naar Onze Lieve Jumbo kuierde. Ik had net vastgesteld dat de merels dit jaar een beetje een ordinair liedje zongen over de Lente die je wist dat zou komen en toen kwam ze de hoek om. Ze had een kop als een geblondeerde bijl en een o, oo, ooo zo lieve herderpup aan de lijn. Eentje met sloeberpoten en een omval-oor. Honden en ik zeggen elkaar altijd goeiendag en deze deed kwis. Aan -pel kwam hij niet eens toe, want toen had die mevrouw al keihard NEE tegen ‘m geschreeuwd. Arm hondje, hij was meteen nog maar de helft. Wat ik toen niet gedaan heb is alle acht mijn bierflesjes één voor één op haar hoofd kapotslaan en daarna haar hond afpakken. O ja en haar voor de bus duwen. Want zo doe je niet tegen sloeberende herdertjes. Wat ik wel gedaan heb is gewoon doorlopen, je moet toch wat.

Ruwhouten Kruis

2/7/2014

Mijn Goede Vader ligt heel simpeltjes begraven met een houten kruis aan het hoofdeinde. Dat was zo zijn wens. Bart Naessens staat er op. Maar dat kruis kan je zó uit de grond trekken en er dan thuis in de tuin pinda's aan hangen voor de meesjes, of paaseitjes ei koerei, net hoe 't uitkomt. En zo kon het dan gebeuren dat ik boos en half huilend aan het voeteneind van mijn Goede Vader stond omdat ze het kruis hadden gejat. En met zijn weduwe ging het ook al niet goed en het was November, kortom ik had daar niks leuks te melden. Tot ik zag dat ik helemaal niet voor Pa z'n graf stond maar gewoon tegen een stuk tuinpad stond te klagen dat er wegens herfstblaadjes net zo uitzag als de rest van het kerkhof. Ik stond ook in de verkeerde straat, iedereen was daar in 1986 doodgegaan en Pa in '87, dus die hadden ze daar nooit meer tussen kunnen frotten. Gelukkig lag hij nog in z'n eigen straat, gewoon met kruis en al. En toen ben ik heel hard lachend teruggelopen naar de auto en ik lach eigenlijk alleen maar soms in Mei.

Verlichting

2/3/2014

Beminde gelovigen, ik kan U allen zo'n hernia in je nek van ganser harte aanraden. De pijn is werkelijk nog met geen zeventig maal zeven pennen te beschrijven, maar daarna komt de morfine en met de morfine komen de diep-mystieke inzichten.
En dan wordt het leuk.
Zo ben ik bijvoorbeeld tot de slotsom gekomen dat onze Heiland al een poosje terug is.
Hij heet alleen niet meer Jezus. Hij heet Jumbo en heeft het aller-aller-allerbeste met ons voor, hélemaal zoals we hem kennen. Daarom is hij tegenwoordig ook op Zondag open, want als íemand dat mag...
En raai es wat? Zijn moeder (al zeker vijf jaar mijn nieuwe beste en dikste vriendin) is dit keer ook meegekomen en ze zit achter de kassa met een vriendelijk woord voor iedereen. En inmiddels kan ik weer met één hand een beetje typen en dat is heus geen toeval. Van die morfine ben ik trouwens af, maar de peilloze diepgang is gebleven, dat had U al gemerkt. Dus mocht U ergens mee zitten, ik weet nu hoe of dat het moet allemaal.