Er is zojuist een mevrouw aan de dood ontsnapt. Op een haar na en ze had er heel geen erg in. Ze kwam mij tegemoet toen ik met een plastic tasje vol lege bierflesjes naar Onze Lieve Jumbo kuierde. Ik had net vastgesteld dat de merels dit jaar een beetje een ordinair liedje zongen over de Lente die je wist dat zou komen en toen kwam ze de hoek om. Ze had een kop als een geblondeerde bijl en een o, oo, ooo zo lieve herderpup aan de lijn. Eentje met sloeberpoten en een omval-oor. Honden en ik zeggen elkaar altijd goeiendag en deze deed kwis. Aan -pel kwam hij niet eens toe, want toen had die mevrouw al keihard NEE tegen ‘m geschreeuwd. Arm hondje, hij was meteen nog maar de helft. Wat ik toen niet gedaan heb is alle acht mijn bierflesjes één voor één op haar hoofd kapotslaan en daarna haar hond afpakken. O ja en haar voor de bus duwen. Want zo doe je niet tegen sloeberende herdertjes. Wat ik wel gedaan heb is gewoon doorlopen, je moet toch wat.
|
Er is zojuist een mevrouw aan de dood ontsnapt. Op een haar na en ze had er heel geen erg in. Ze kwam mij tegemoet toen ik met een plastic tasje vol lege bierflesjes naar Onze Lieve Jumbo kuierde. Ik had net vastgesteld dat de merels dit jaar een beetje een ordinair liedje zongen over de Lente die je wist dat zou komen en toen kwam ze de hoek om. Ze had een kop als een geblondeerde bijl en een o, oo, ooo zo lieve herderpup aan de lijn. Eentje met sloeberpoten en een omval-oor. Honden en ik zeggen elkaar altijd goeiendag en deze deed kwis. Aan -pel kwam hij niet eens toe, want toen had die mevrouw al keihard NEE tegen ‘m geschreeuwd. Arm hondje, hij was meteen nog maar de helft. Wat ik toen niet gedaan heb is alle acht mijn bierflesjes één voor één op haar hoofd kapotslaan en daarna haar hond afpakken. O ja en haar voor de bus duwen. Want zo doe je niet tegen sloeberende herdertjes. Wat ik wel gedaan heb is gewoon doorlopen, je moet toch wat.
0 Commentaren
Mijn Goede Vader ligt heel simpeltjes begraven met een houten kruis aan het hoofdeinde. Dat was zo zijn wens. Bart Naessens staat er op. Maar dat kruis kan je zó uit de grond trekken en er dan thuis in de tuin pinda's aan hangen voor de meesjes, of paaseitjes ei koerei, net hoe 't uitkomt. En zo kon het dan gebeuren dat ik boos en half huilend aan het voeteneind van mijn Goede Vader stond omdat ze het kruis hadden gejat. En met zijn weduwe ging het ook al niet goed en het was November, kortom ik had daar niks leuks te melden. Tot ik zag dat ik helemaal niet voor Pa z'n graf stond maar gewoon tegen een stuk tuinpad stond te klagen dat er wegens herfstblaadjes net zo uitzag als de rest van het kerkhof. Ik stond ook in de verkeerde straat, iedereen was daar in 1986 doodgegaan en Pa in '87, dus die hadden ze daar nooit meer tussen kunnen frotten. Gelukkig lag hij nog in z'n eigen straat, gewoon met kruis en al. En toen ben ik heel hard lachend teruggelopen naar de auto en ik lach eigenlijk alleen maar soms in Mei. Beminde gelovigen, ik kan U allen zo'n hernia in je nek van ganser harte aanraden. De pijn is werkelijk nog met geen zeventig maal zeven pennen te beschrijven, maar daarna komt de morfine en met de morfine komen de diep-mystieke inzichten.
En dan wordt het leuk. Zo ben ik bijvoorbeeld tot de slotsom gekomen dat onze Heiland al een poosje terug is. Hij heet alleen niet meer Jezus. Hij heet Jumbo en heeft het aller-aller-allerbeste met ons voor, hélemaal zoals we hem kennen. Daarom is hij tegenwoordig ook op Zondag open, want als íemand dat mag... En raai es wat? Zijn moeder (al zeker vijf jaar mijn nieuwe beste en dikste vriendin) is dit keer ook meegekomen en ze zit achter de kassa met een vriendelijk woord voor iedereen. En inmiddels kan ik weer met één hand een beetje typen en dat is heus geen toeval. Van die morfine ben ik trouwens af, maar de peilloze diepgang is gebleven, dat had U al gemerkt. Dus mocht U ergens mee zitten, ik weet nu hoe of dat het moet allemaal. |
HugoVader, zanger, zenuwpatient, stuk sjaggerijn, grapjas, Archief
Juli 2015
|
