Ik heb kramp” zei ze. We zaten naar de val van de muur te kijken, allebei met onze diepste emoties binnen direct handbereik. Het was ook niet niks, de wereld was voor onze ogen aan het veranderen en Hannah was ont-zet-tend zwanger. Op haar buik stond een kop koffie met aan weerskanten een kat. Zo zwanger was ze en er had best nog een kat bij op gekund maar die lag bij mij op schoot. “Getver, wat vervelend, ik heb echt kramp”… Intussen reden de Trabantjes aandoenlijk toeterend de goede kant uit.
Die kramp ging zo nog een paar dagen door, de muur ging onomkeerbaar plat en vandaag 25 jaar geleden zei ze tegen de vroedvrouw: “Geef maar aan hem”, en toen had ik een kind.
En wat voor één, de Rolls Royce onder de kinderen. Een kind dat in de box zat te lachen naar de wereld in het algemeen en dat later altijd een warm handje naar me uitstak als ik langsliep. Een kind dat ik het liefst meenam als ik iets engs moest omdat ik me zo fijn aan ‘m kon vast houden. Om wie we ons jarenlang kapot hebben gelachen vanwege zijn verwoestende uitwerking op de Nederlandse taal. Een haan zegt in ons gezin nog steeds kukokkeluuk en Epke Zonderland doet kissevierers aan de rekstok.
En ik heb al 25 jaar zó’n mooi leven, dat wilt U niet weten….
Die kramp ging zo nog een paar dagen door, de muur ging onomkeerbaar plat en vandaag 25 jaar geleden zei ze tegen de vroedvrouw: “Geef maar aan hem”, en toen had ik een kind.
En wat voor één, de Rolls Royce onder de kinderen. Een kind dat in de box zat te lachen naar de wereld in het algemeen en dat later altijd een warm handje naar me uitstak als ik langsliep. Een kind dat ik het liefst meenam als ik iets engs moest omdat ik me zo fijn aan ‘m kon vast houden. Om wie we ons jarenlang kapot hebben gelachen vanwege zijn verwoestende uitwerking op de Nederlandse taal. Een haan zegt in ons gezin nog steeds kukokkeluuk en Epke Zonderland doet kissevierers aan de rekstok.
En ik heb al 25 jaar zó’n mooi leven, dat wilt U niet weten….
