Ik heb daarnet een wildvreemde meneer bemoedigend op de schouder geklopt. Dat is een beetje raar maar Jezus deed zulke dingen ook, meestal bij dooie mensen die dan weer gingen leven, dus ik dacht: vooruit, dacht ik, kwaad kan het nooit.
De Jumbo had iets niet en dus moest ik naar de Albert Heijn. Voor mij is dat een soort uitje, want waar ze bij de Jumbo allemaal 'sNel heten en 'sToon, heet bij de Albert Heijn iedereen Windelien en Vinck-Jan.
Een soort reservaat, PC Hooft meets Burger's Zoo.
Ze waren een varken aan het slijpen, dat hoorde je meteen bij binnenkomst. Verder hoorde je helemaal niks meer, iedereen had het allang opgegeven om iets te zeggen en de mensen winkelden in beklemd stilzwijgen voor zich heen.
Het was evenwel geen varken, Sterrelotteke was boos, er had iemand "Nee" tegen haar gezegd. Haar moeder was al weggelopen, op zoek naar een nieuw kind neem ik aan, maar het meiske had haar vader in een hoek bij de tapenade gedreven dus die kon geen kant op. Er kwam een beetje bloed uit zijn oor en hij keek heel zielig.
Wat ik toen voelde was een golf van intense dankbaarheid, dat mijn kinderen inmiddels bijna 23 en bijna 25 zijn en dat ze bovendien gewoon Snuuf en Pieth heten.Toen heb ik op die man z'n schouder geklopt en gezegd: "Kop op Etsaert, over 20 jaar lach je erom". En hij liet het niet merken maar ik weet zeker dat hij daar ontzettend van opvrolijkte.
De Jumbo had iets niet en dus moest ik naar de Albert Heijn. Voor mij is dat een soort uitje, want waar ze bij de Jumbo allemaal 'sNel heten en 'sToon, heet bij de Albert Heijn iedereen Windelien en Vinck-Jan.
Een soort reservaat, PC Hooft meets Burger's Zoo.
Ze waren een varken aan het slijpen, dat hoorde je meteen bij binnenkomst. Verder hoorde je helemaal niks meer, iedereen had het allang opgegeven om iets te zeggen en de mensen winkelden in beklemd stilzwijgen voor zich heen.
Het was evenwel geen varken, Sterrelotteke was boos, er had iemand "Nee" tegen haar gezegd. Haar moeder was al weggelopen, op zoek naar een nieuw kind neem ik aan, maar het meiske had haar vader in een hoek bij de tapenade gedreven dus die kon geen kant op. Er kwam een beetje bloed uit zijn oor en hij keek heel zielig.
Wat ik toen voelde was een golf van intense dankbaarheid, dat mijn kinderen inmiddels bijna 23 en bijna 25 zijn en dat ze bovendien gewoon Snuuf en Pieth heten.Toen heb ik op die man z'n schouder geklopt en gezegd: "Kop op Etsaert, over 20 jaar lach je erom". En hij liet het niet merken maar ik weet zeker dat hij daar ontzettend van opvrolijkte.
